Rozdział drugi.

'Tonight we'll dance

 I'll be yours 

and you'll be mine.'

Całymi dniami myślałem o tym, jak ją znaleźć, co zrobić gdy w końcu spotkam moją piękną nieznajomą. A teraz ona tak po prostu stoi przede mną z wyciągniętą na przywitanie ręką. Chwyciłem jej małą, kruchą dłoń i ucałowałem w sam przegub, jednocześnie zauważając dwa małe tatuaże. Jeden na wewnętrznej stronie nadgarstka, drugi na serdecznym palcu. Ona sama z bliska była jeszcze piękniejsza. Długie, brązowe włosy opadały na jej chude ramiona falami, a niebieskie oczy wpatrywały się w moje.Przygryzała swoją dolną wargę...tę idealnie wykrojoną wargę, którą mógłbym całować i podgryzać bez końca.
-Nazywam się Marco. A.... i przepraszam za tego idiotę, nie to miałem na myśli....
-Nie masz za co przepraszać. Możemy zaczynać zdjęcia?
-Oczywiście, dla Ciebie wszystko.-To co, przygodę czas zacząć.

Kilka minut po 17 skończyliśmy zdjęcia. Nadia z minuty na minutę zachwycała mnie coraz bardziej. Nie była jedynie ładną buzią, nie była jak te wszystkie dziewczyny, które na mój widok od razu myślały tylko o tym, żeby wskoczyć mi do łóżka. Nie ona wydawała się być inna, nie była przygodą na jedną noc.
-Może dasz zaprosić się na drinka? NO wiesz...chciałbym się zrekompensować za moją niepunktualność i to jak Cie przez przypadek nazwałem- Byłem pewny siebie, jak zawsze podczas rozmowy z kobietami, ale tym razem było trochę inaczej. Doskwierało mi dziwne uczucie w brzuchu, z którym nigdy wcześniej nie miałem do czynienia.Kilka sekund, przez które nie odpowiadała wydawały się być wiecznością. Dodatkowo cholernie rozpraszała mnie tym jak pochylała się, żeby spakować swoją lustrzankę do futerału.

-Wybacz, ale nie bawię się w randki. – w końcu spojrzała na mnie, z pełną powagą na twarzy, ale gdzieś w jej oczach, tych pięknych niebieskich oczach widziałem przebłyski radosnych iskierek.

-Kto powiedział, że to od razu musi być randka? Zwykły przyjacielski drink. –widziałem, że kilka razy studiowała w myślach to co powiedziałem. – no weź, nie daj się prosić.

-Tylko przyjacielski drink. – w końcu uśmiechnęła się do mnie, ukazując rząd idealnie białych zębów, a moje serce aż podskoczyło.

Droga powrotna do Dortmundu była trochę niezręczna, szczególnie na początku. Każdy z nas nie wiedział od czego ma zacząć rozmowę, żeby nie palnąć czegoś głupiego. Tak przynajmniej było głównie w moim przypadku. Ale zbliżając się do miasta, oboje się rozgadaliśmy. Nadia była osobą niezwykle rozgadaną, której gdy już zaczęła mówić, buzia się nie zamykała. Wymieniając  się poglądami na temat pracy fotografa zajechaliśmy pod mój ulubiony klub w Dortmundzie. Jak na dżentelmena przystało po zaparkowaniu samochodu, obszedłem go pośpiesznie, aby otworzyć drzwiczki mojej towarzyszce. Dziwnie się poczułem widząc jej zaskoczoną minę, której nie chciała dać po sobie poznać.

-Dziękuję.- powiedziała szybko poprawiając białą koszulkę i dżinsową kurtkę, którą miała na sobie.

W klubie nasze rozmowy wyglądały zupełnie inaczej. Konwersacja się kleiła, szczególnie po wypiciu kilku szybkich shoot’ów i dwóch kamikadze.

-Masz kogoś?-wypaliłem nagle. Powinienem ugryźć się w język. Nie wiedziałem jak zareaguje na moje pytanie. Pomimo tego ile już sobie powiedzieliśmy, nadal byliśmy tylko znajomymi, na zapoznawczym drinku. Ale gdy odpowiedziała z uśmiechem na twarzy, ucieszyłem się, że jednak nie odwołałem tego co juz powiedziałem.

-Jak już mówiłam, nie bawię się w randki.

- A szkoda, nie masz pojęcia ile facetów, nawet w tym pomieszczeniu chciałoby Cię mieć, ilu mi teraz zazdrości, że siedzisz przy stoliku właśnie ze mną.- Z uśmiechem na twarzy i dłonią podpartą o podbródek powoli rozglądnęła się po klubie. Miałem racje, co najmniej kilkudziesięciu facetów wpatrywało się w nią bez opamiętania. A ona siedziała tutaj właśnie ze mną, przy jednym stoliku, popijając „przyjacielskiego” drinka.

-Nie trzeba chodzić na randki, żeby ktoś mógł mnie mieć. Nie lubię związków i tych innych dupereli.

-Coś jak wolny strzelec?

-Można tak powiedzieć.-powiedziała dopijając najlepszy napój alkoholowy w tym mieście i puszczając do mnie oczko.

-Zamówić Ci jeszcze jednego?-spytałem, chociaż naprawdę nie chciałem się stąd ruszać.

-Nie, chodźmy potańczyć!

-Nie.... ja nie tańczę. –odpowiedziałem.

-No weź, nie daj się prosić. – używała moich własnych słów przeciwko mnie. Pewnie bym się nie zgodził gdyby nie obdarzyła mnie jednym z najpiękniejszych uśmiechów jakie kiedykolwiek było dane mi widzieć.

Wyciągnęła mnie za rękę na parkiet i pomimo, że na początku czułem się dosyć niezręcznie szybko wczułem się w rytm. W końcu jestem Marco Reus i jestem prawdziwym mężczyzną, a nie jakąś pizdowatą panienką w męskiej skórze. Tańczyliśmy razem, ona ocierała się o mnie, a ja o nią. Napięcie seksualne między nami było niemal namacalne, ale było w niej coś tajemniczego. Coś, co od początku nie dawało mi spokoju, wiedziałem, że trudno u niej z zaufaniem, że ktoś musiał ją kiedyś mocno zranić i dlatego bała się zaangażować w każdą ludzką reakcje. Nawet przyjaźń, jak się zresztą później okazało, miałem rację.

__________________________________________________________________________

Witam was moje kochane! Niekoniecznie wygląda to tak jakbym chciała,ale myślę, że najgorzej nie jest. Fabuła powoli się rozwija co będzie później zobaczycie, powiem wam tylko, że Nadia to nie jest łatwy orzech do zgryzienia, a charakter i cała jej osoba jest naprawdę skomplikowana. Testy poszły mi dobrze.. Niepotrzebnie się tak stresowałam :)

Dziękuję za to,że jesteście tu ze mną, czytacie te wypociny i jest was już naprawdę dużo!

Buziaki! 

Monika